BARRY OP DIE PAD – DIE EINDELOSE, KRONKEL, SOMS GLAD, DIKWELS RUWE REIS NA HERSTEL.
Môre, Vrydag 8 Julie 2011, verteenwoordig 316.800 minute dat ek hierdie reis gereis het sonder enige alkohol – net gedink dat ek dit sou deel, want dit klink so deksels indrukwekkend!
Dit is in werklikheid 220 dae sedert ek in Ramot ingestap het en gesmag het na drank – ‘n gemors, uitgewaste wese wie se uiteindelike sonde was om my rug te draai op die Gees en die talent wat God my gegee het. Maar God het my dopgehou en waggehou en ek verwonder my aan Sy rustige geduld wat my toegelaat het om my voete te sleep op my lewe se reis vir vier of so dekades.
Maar ek weet ook nou ook dat Hy in Sy goddelike wysheid geweet het wanneer die tyd sal reg wees om my versigtig op te tel en my neer te sit op die kant van die pad en my toe laat om na binne te kyk en myself met nederigheid te sien, my selfsugtige onverskilligheid teenoor die heerlikheid van die lewe wat Hy aan ons almal gee.
God het presies geweet hoe om in te gryp met ‘n fluistering en nie ‘n kruis opdrag, en Hy het sy arm liggies om my gesit in my pad op rehabilitasie. Dit ten spyte van my onwilligheid, vrees en bewing en verwarring – ai, wat ‘n wyse en liefdevolle geneser is Hy!
Hier is ek nou net sewe maande later en ek het gedink ek sou ‘n paar gedagtes oor my reis tot dusver deel.
My eerste gedagte is een wat my te alle tye bybly – die wonder van hoe God my laat vind het so laat in my lewe – dit het nou gelei tot baie vreugde en vrede wat oor my hang soos ‘n vars wit mantel en dit groei elke dag , elke minuut sterker. Dit is my krag en my gids, hierdie bewustheid van skoon en nugter! Dit het my toegelaat om te op te hou met die gebruik van verslawende middels en nou kan lag en huil met ‘n eerlike vreugde en eerlike hartseer.
Hierdie nuwe waarheid is beide suiwer vrede en liefde, maar gevul met ‘n effense hartseer. Vrede en liefde, want dit is so eg, effens hartseer omdat dit my so lank en op ‘n pad van foltering geneem het om dit te vind. Ek hou vas aan hierdie waarheid en bly sterk op die pad van herstel.
Die reis van herstel is uniek vir elkeen, so wat het ek sover op my reis geleer en ontdek?
Eerstens – die bestemming is nie die doel nie en daar is geen kuur vir die siekte van verslawing nie – die werklike reis is die realiteit
Tweedens – elke oomblik, elke stap in die regte rigting is ‘n bousteen van beterskap. Terwyl ons nie genees kan word van die siekte, kan ons weer ‘n veel gesonder lewe lei deur die bestuur van ons gebruik van enige afhanklikheidsmiddel of -aktiwiteit.
Dus, vir my is die bestemming nie meer die fokus nie – selfs sou ek met vergunning van kahlula.com na Kaapstad vlieg – Dit is daardie tyd van in die lug wees word sonder ‘n sensasie van die beweging. Dit is die tyd om my verslawing te beheer, om my my impulsiewe behoefte te bestuur deur om iets te doen. Die reis self vereis van my om beheer te neem van hierdie oomblik van gedwonge stilte. Hierdie reis, die werklike beweging van een plek na ‘n ander deur middel van lughawens en vliegtuie, is ‘n simbool van ‘n oomblik in tyd dat ek terwyl dit heeltemal stil is ek wel op reis is deur die emosies van my herstel.
En dit is in hierdie oomblikke van oorgang van onkunde na kennis hieroor meer as ooit ek besef dat die bestemming nie belangrik is nie – dit is elke oomblik van vooruitgang en agteruitgang wat tel, die skielike glimp van begrip wat net so skielik kan wegglip – dit is die waarheid van die lewe van die herstel!
En natuurlik elke oomblik kan ‘n uitdaging wees en so het ek geleer het om die onmiskenbare waarheid te vertrou – een dag, een uur en ja, selfs ‘n minuut op ‘n tyd.
Maar daar is ook die konstante jagter – die verslawing wat sirekel, aanval en my en agtervolg my soos ‘n trop wildehonde wat honger is vir die prooi. Daar is die tye wanneer die omvang van die taak om op die pad van herstel te bly my te oorweldig. Dit is tye wanneer ek bang, baie bang is, maar dit is ook tye wanneer die genade van God en sy vars wit mantel van vrede en vreugde ook daar is. En Sy sorg en liefde geopenbaar word so eenvoudig as die skielike uitbarsting van sonlig in die midde van ‘n woedende storm. Dit is tye wanneer ek het om terug te trek uit die vrese en onsekerhede wat die wapens van verslawing is, ek terug te trek en stil te wees en Hy bied aan my die eenheid met God, die liefde, vrede en vreugde nie as ‘n beloning of ‘n geskenk nie, maar as ‘n reg van lewe vir elke lewende wese!
Om my te herinner aan hierdie werklikheid het ek hierdie klein tegniek ontwikkel soos voorgestel in die herstel programme – Ek dra ‘n paar rekkies op my pols en by die eerste teken van vrees of twyfel trek hulle terug en skiet hulle terug op my pols! In die begin het my pols erg gebrand – ‘n bietjie soos ‘n Spaanse dansers kragtige straf van die kastanjette, maar nou met verloop van tyd bly net die gedagte van die brand en dit blyk die truuk te doen. Ek het ook in hierdie tyd ‘n werklik wonderbaarlike ding geleer – ek is nie alleen op hierdie pelgrimstog van herstel nie! Ek het die waarheid van daardie ou cliché geleer dat geen mens ‘n eiland is en ek het geleer hoe waar dit is.
Toe ek oorgegee het aan verslawing het ek teruggetrek van die mensdom. Ek het verwyderd geraak van my familie en vriende en selfs vreemdelinge se gesigte het vaag geword – ek het myself oortuig dat net ek, my verslawing en die dwelms maak drie – en ek het myself oortuig dat ek gelukkiger was in hierdie toestand en het nie nodig om moeite of harde te doen om met ander mense om te gaan nie!
Maar ek was verkeerd, baie verkeerd – in net die afgelope sewe maande deur deel te wees van groepe van mense wat in die dieselfde posisie as ekself is het dit vir my duidelik geword dat die verslawing vereis hierdie isolasie, die verslawing wil jou uit selfsug vir homself hê. Nou het ek baie nuwe vriende ontmoet wie ek kan bemoedig en ek kry ‘n enorme krag deur elke week met hierdie nuwe vriende om te gaan. Dit is ‘n ware vriende – daar is geen BMW afguns, geen pronk en spog, geen behoefte om superieur te wees! Daar is net die een gemeenskaplike nederige werklikheid vir almal van ons – ons is almal net mens en almal op die pad van herstel vir ewig.
Ons is almal so swak as ons grootste sterkpunte en so sterk soos ons werklike vrese – deur die deel van hierdie werklike vrese en sterktes groei ons stap vir stap sterker op hierdie pad van herstel.
Ek het ‘n opregtheid gevind en ervaar by al die byeenkomste wat ek bywoon. Ek woon of AA, NA of CAD – ‘n opregtheid gebaseer op eenvoudige eerlikheid. Elke persoon wat sy of haar situasi e deel is ‘n belangrike bestanddeel in die resep van herstel vir ons almal – en ek voel ‘n diep verbintenis met elke persoon se pyn en verwarring en vrees, en dikwels pure vreugde! Daar is ‘n miljoen stories vertel deur ‘n miljoen soort mense, maar daar is regtig net een waarheid wat elke keer deurkom – en dit is dat die herstel is ‘n harde, maar bevredigende taak met die beste beloning of prys ooit – ‘n groot en mooi lewe gevul met die gloed van God se genade en goedheid.
En ja daar is by tye donker wolke van twyfel, daar is daar tsunami’s van vrees, tornados van versoeking en ‘n honderd oomblikke waar ek ineenkrimp en wil verdwyn, maar dan is daar ook groot oomblikke wanneer ek word aangeraak word deur ‘n feitlik vreemde persoon, omhels word deur ‘n nuwe vriend en en deur God gehoor word. Ek begin besef dat die oomblikke van twyfel, vrees en versoeking daar is om die helderheid van skoon en nugter tye uit te lig, die een en enigste werklike waarheid waarna ons almal strewe. En vir my is daar is regtig geen keuse nie – ek weet dat die donkerwolke, tsoenami’s en tornado’s, soos die weer, verdwyn en afneem in krag, dit gebeur minder gereeld en ek sal in staat wees om myself te koester in die warmte van ‘n nuwe somer gevul met pragtige vriende en my verbinding my God.
Ek seën julle almal met krag, vasberadenheid, vreugde en vrede en dankie dat ek my reis met jou kon deel.